W dniu 20 czerwca 1922 r.  Sąd Okręgowy w Łodzi dokonał rejestracji Spółdzielni pod nazwą  „Spółdzielcze Towarzystwo Budowy Domów dla Oficerów”. Od tej daty Spółdzielnia rozpoczęła działalność i data ta określa jej powstanie.
        
          Pierwszą radę nadzorczą stanowili :  gen. Leon Pachnicki, płk  Edward Ridl,  ppłk  Kazimierz Niewiadomski  i zastępcy :  Jan Medwadowski,  kpt. Reklewski,  rtm.  Marian Pisz.  Do pierwszego zarządu  weszli:  płk Antoni Stankiewicz, kpt. Bolesław Herbnicki, por. Aleksander Kardiasz  i  zastępcy: kpt. Jan Grzegorzewski, kpt. Żeglicki.
         
         Statut nowo powstałej  Spółdzielni  głosił program budowania tanich  i zdrowych mieszkań dla członków. Nie było to zadanie łatwe, skoro dopiero  w dniu 4.09.1928 r. uroczyście celebrowano wmurowanie kamienia węgielnego pod pierwszy i jedyny zresztą budynek Towarzystwa.  Stanął on  przy ul. Zagajnikowej 42/48 (obecnie ul. Kopcińskiego), która była wtedy cichą, peryferyjną  ulicą nie przypominającą obecnej ruchliwej arterii przelotowej Łodzi.
           
         Po II wojnie  światowej nazwa Spółdzielni i wojskowa przynależność członków, określona  statutem, nie odpowiadały już faktom i nowym potrzebom.  Spółdzielnia  dojrzała do reformy.
         Dokonano jej  w 1954 roku. Wraz ze zmianą statutu i przystosowaniem  spółdzielni do typu własnościowej, przyjęto również nową nazwę  Spółdzielnia  Budowlano-Mieszkaniowa „Ogniwo” i wysiłki skierowano na rozpoczęcie nowego budownictwa mieszkaniowego.                           
         Zaczęło się od małego obiektu przy ul. Małachowskiego 2/2a. Sprawne zakończenie budowy w 1958 roku, stało się zachętą do realizacji 4-ro blokowego osiedla  przy ul. Kopcińskiego-Nowej. Zadanie było o tyle trudne, że  zdecydowano się budowę prowadzić  systemem gospodarczym bez zlecania odpowiednim przedsiębiorstwom.  Koszty budowy okazały się znacznie wyższe niż planowano. Wezwani do dopłat ledwie zasiedleni członkowie  gwałtownie  zaprotestowali, a Spółdzielnia  znalazła się w trudnej sytuacji finansowej.
         Ostatecznie kryzys został rozwiązany  przy pomocy delegatury CZSBM w Łodzi. Członków, którzy nie podołali wzrostowi obciążenia, przeniesiono do tańszego budownictwa lokatorskiego w innych spółdzielniach. Reszta uzupełniła wkłady budowlane i Spółdzielnia zaczęła wracać do równowagi.
         Ukończenie osiedla przy ul. Kopcińskiego-Nowej oznaczało  również stabilizację dla Spółdzielni. Spółdzielnia otrzymała pierwsze skromne ale  własne biuro przy ul. Kopcińskiego 93. Stworzono też mały warsztat oraz pomieszczenia na magazyn. Można było rozpocząć  zwykłą działalność  społeczną i gospodarczą.  Blok przy ul. Kopcińskiego 93 był  7-piętrowym punktowcem  z windą. Stał się głośny w raczkującym budownictwie spółdzielczym, które nie wychodziło jeszcze powyżej czwartego piętra.

         Po 1960 roku Spółdzielnia rozwijała się stale lecz wolno.
O rozwoju Spółdzielni niech świadczy lista zasiedlonych bloków w większości z własnego budownictwa. Niektóre obiekty zostały przejęte od władz miejskich lub nabyte przez połączenie z małymi spółdzielniami.
1960 r.  -  ul. Jaracza 16,
1961 r.  -  ul. Hipoteczna 18/22,
1962 r.  -  ul. Wojska Polskiego 108a,
1963 r.  -  ul. Więckowskiego 70,
1965 r.  -  Al. Kościuszki  55,
1966 r.  -  ul. Narutowicza 105a,
1967 r.  -  ul. Małachowskiego 62/66, ul. Kopcińskiego 44,
1969 r.  -  ul. Brzeźna 10,
1970 r.  -  ul. Sienkiewicza 147a, ul. 10 Lutego 7a,
1971-1978 r.   -  osiedle „Żubardź”,
1972 r.  -   ul. 10 Lutego 5a, ul. Jaracza 55a,
1973 r.  -   ul. Wojska Polskiego 96,  ul. Więckowskiego 63,
1975 r.  -   ul. Bednarska 9,
1975 r.  -  osiedle im. J. Chełmońskiego,
1976 r.  -  ul. Cieszkowskiego 11,
1977 r.  -  ul. Kraszewskiego 32/34,
1978 r.  -  ul. Felińskiego 4, ul. Zapolskiej 51, 55, 57, ul. Jarosławska  22/34,  ul. Dąbrowskiego-Anczyca,
1979 r.  -  ul. Podgórna 45, 47,  ul. Kruczkowskiego 6/10, ul. Ejsmonda 3,
1980 r.  -  ul. Kruczkowskiego 14/18, ul. Rydla 4, 6.
          W 1980 roku Spółdzielnia  posiadała  razem 67 bloków o łącznej  powierzchni  187.301 m². W tymże roku budownictwo mieszkaniowe Spółdzielni zostało przerwane.
         
          Około 1975 roku przystąpiono w Łodzi do szeroko zakrojonych zmian strukturalnych spółdzielczości  mieszkaniowej.  Zaczęto wprowadzać rejonizację  spółdzielni,  wiążąc  je z poszczególnymi dzielnicami miasta.
          Wzorem innych Spółdzielnia przekształciła się na lokatorsko-własnościową. Uzupełniono statut postanowieniami dotyczącymi  mieszkań lokatorskich, których dotychczas w Spółdzielni nie było. Od 18.09.1975 r.  Spółdzielnia przyjęła  również nazwę: Spółdzielnia Mieszkaniowa „Ogniwo”.
              
          W ramach rejonizacji  Spółdzielni miała przypaść  dzielnica Łódź-Górna.  Z tego względu w lutym 1978 roku Spółdzielnia przeniosła swoją  siedzibę do nowego lokalu przy ul. Lelewela 3/7. Przeniesienie wiązało się z zawieraniem umów powierniczych z innymi spółdzielniami, mającymi  zasoby mieszkaniowe w Dzielnicy Łódź-Górna.
          W szczytowym okresie  tj. 1980 roku Spółdzielnia administrowała  zasobami mieszkaniowymi własnymi i zleconymi posiadającymi łącznie ok. 420.000 m² powierzchni, w tym prawie 240.000 m²  to zasoby powierzone. Należy dodać, że Spółdzielnia w myśl planów rejonizacji miała również przekazać w powiernictwo innym spółdzielniom znaczną część własnych zasobów mieszkaniowych. Przekazano zaledwie kilka bloków w śródmieściu,  czynności te nie były dalej kontynuowane.
         Lata 1980 i 1981 były bardzo trudne dla Spółdzielni. Deficyt finansowy, wypowiedzenie umów powierniczych.
             
         We wrześniu 1981 roku biura Spółdzielni zostały przeniesione na ul. Okrzei 40. 
W nowy okres Spółdzielnia wkroczyła z dużymi trudnościami. Rozproszenie zasobów nie sprzyjało  prawidłowemu gospodarowaniu, utrudniało  członkom kontakt z organami Spółdzielni, a w razie awarii opóźniało szybką interwencję. Opracowano szeroki program oszczędnościowy we wszystkich kierunkach działania Spółdzielni. Od IV kwartału 1981 r. uległy podwyższeniu świadczenia członkowskie, co ze zrozumiałych względów nie spotkało się z entuzjazmem członków.  Wszczęto też energiczne staranie o uzyskanie ważnych inwestycji.
         W Spółdzielni utworzono trzy administracje.  Jedna obejmowała osiedle „Żubardź ” i  miała najlepsze warunki do działania, ponieważ  osiedle  stanowiło jedyny w Spółdzielni  zwarty kompleks bloków. Druga administracja „Górna” skupiała budynki w południowej części Łodzi, głównie na Dąbrowie i Zarzewiu. Do trzeciej „Rozproszone” należały budynki pozostałe,  znacznie od siebie oddalone.  Ta ostatnia  administracja - chociaż  najmniejsza - była w najmniej korzystnej sytuacji.

          W  latach 1982-1986 Spółdzielnia wybudowała dwa budynki mieszkalne przy ul. Klonowej 4 i Sprawiedliwej 5/7, oraz  2 - kondygnacyjny budynek przy ul. Klonowej 8, do którego pod koniec 1986 roku przeniesiono biura Spółdzielni.

         Rok 1992 to rok bardzo dużych zmian w Spółdzielni  spowodowanych  zwiększoną aktywnością  samorządową  członków Spółdzielni. 
         Z inicjatywy mieszkańców  osiedla „Żubardź” na mocy wyroku sądowego dokonał się podział Spółdzielni i wydzielono z niej 22 budynki  mieszkalne, które utworzyły  Spółdzielnię Mieszkaniową „Klonowa”. Pozostałe w Spółdzielni 4 budynki (Limanowskiego 154, Kasprzaka 68, Klonowa 4 i 11) zostały dołączone  do osiedla „Rozproszone”. W zasobach Spółdzielni pozostał  budynek biurowy  przy ul. Klonowej 8.

       W tym samym roku doszło do podziału administracji „Górna”  na dwie administracje. Administracja im. J. Chełmońskiego objęła budynki przy ul. Podgórnej, Kraszewskiego, Chełmońskiego i Doroszewskiego. Z kolei administracja „Dąbrowa” pozostałe budynki położone  w kwadracie na wschód od ul. Śmigłego-Rydza I południe od ul. Dąbrowskiego.

       W 1993 roku Spółdzielnia nabyła, pod nowe inwestycje,  prawo użytkowania wieczystego terenów na południu Łodzi, o  powierzchni 36938 m² , w 1995 roku kolejne 18193 m² . Planowana inwestycja miała obejmować 28 jednoklatkowych budynków, podzielonych na cztery zadania.

       W 1994 roku Spółdzielnia podpisała  umowę na realizację inwestycji mieszkaniowej  pod nazwą  „Ruda-Beczkowa”.  Pierwszy budynek przy ul. Dźwiękowej 40 oddano do użytku  we wrześniu 1997 roku.  W 1998 roku rozpoczęły  się poważne problemy finansowe i wykonawcze.  Koszt robót budowlanych  rósł z roku na rok a w  realizowanych budynkach pojawiały się usterki, dotyczące przede wszystkim przeciekania tarasów i źle wykonanej stolarki okiennej.
W listopadzie zrezygnowano z dotychczasowego wykonawcy, a w roku 1999 podpisano umowę z nowym. Na ten moment 7 budynków było oddanych  do użytku, 10 rozpoczętych a 5 w fazie projektowej. W rezultacie na 28 planowanych budynków, do użytku oddano 16 budynków (ostatni przy  ul. Beczkowej 38 w styczniu 2001 roku),  a 1 budynek w stanie surowym sprzedano wraz z prawem do użytkowania  wieczystego niewykorzystanych gruntów,

       W międzyczasie 1 stycznia 1996 r. do Spółdzielni dołączono Międzyzakładową  Spółdzielnię  „Zdrowie”  z trzema budynkami mieszkalnymi, przy ulicach Kasprzaka 68, Kilińskiego 27/29  i  Astronautów 11, przypisując je administracyjnie do osiedla „Rozproszone”.

      Obecnie  Spółdzielnia posiada 65 budynków mieszkalnych, o łącznej powierzchni mieszkaniowej 140.160,99 m², zorganizowanych w czterech osiedlach mieszkaniowych: „Rozproszone”,  „Dąbrowa”,  im. J.Chełmońskiego  i  „Ruda-Beczkowa”.